ΠΩΣ ΘΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΤΕ ΑΝ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΛΥΣΜΕΝΗ?

Πριν πάρετε φόρα για το μακροβούτια σας, έχετε υπόψη σας τα παρακάτω για να είστε σίγουροι ότι δε θα βγείτε από τη θάλασσα γεμάτοι… καντήλες. Το Πανελλήνιο Κέντρο Οικολογικών Ερευνών για το κολύμπι σας εφιστά την προσοχή στα εξής

- Όταν η θάλασσα πρασινίζει, τότε είναι γεμάτη σάπια φύκια και πλαγκτόν.
- Όταν η επιφάνειά της ιριδίζει, τότε είναι γεμάτη πετρέλαιο, πίσσες, λάδια, απόβλητα βόθρων.
- Όταν οι ακτές είναι γεμάτες σκουπίδια υπάρχει η πιθανότητα και η ίδια η θάλασσα να είναι μολυσμένη.
- Στο βυθό υπάρχουν μόλυβδος και υδράργυρος που προκαλούν σοβαρές βλάβες στην υγεία. Εφόσον ισχύουν οι παραπάνω συνθήκες, θα πρέπει να παίρνετε ορισμένα στοιχειώδη μέτρα όπως:
* Μην κολυμπάτε σε νερά που το χρώμα τους είναι βαθύ πράσινο.
* Μην μπαίνετε σε θάλασσα που έχει πετρέλαιο, λάδια, απόβλητα βόθρων. Οι βρομιές αυτές ενδέχεται να προκαλέσουν καρκίνο της μήτρας, νεοπλασίες και χρόνιες δερματίτιδες.
* Μην ρυπαίνετε τις παραλίες με σκουπίδια.
Μην αναδεύετε τη θάλασσα όταν υπάρχει λάσπη στο βυθό. Η λάσπη της, προδίδει την ύπαρξη μόλυβδου και υδραργύρου, που με την ανατάραξη του βυθού μπορεί να μπουν στον οργανισμό μας από το στόμα και τους πόρους του σώματος.

Το μυστικό

Τι βρίσκεται συνήθως στα μολυσμένα νερά; ολικά κολοβακτηριοειδή, κολοβακτηριοειδή κοπρανωδούς προελεύσεως, φυσικοχημικές παράμετροι και εντερόκοκκοι, που είναι και τα πλέον επικίνδυνα μικρόβια, αφού προκαλούν ουρολοιμώξεις, ενδοκαρδίτιδα, ενδοκοιλιακές και πυελικές λοιμώξεις. Επιπλέον, εντερόκοκκοι οι οποίοι παράγουν ουσίες προσκόλλησης που τους επιτρέπουν να προσκολλώνται στις καρδιακές βαλβίδες και στα κύτταρα του ουροποιητικού και παρουσιάζουν φυσική αντοχή σε πολλά αντιβιοτικά.
omorfamystika.gr 

ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΣΤΗ ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΦΥΛΩΝ

Γιατί υπάρχει δυσκολία στην δημιουργία σχέσεων και γιατί καταλήγουν να είναι σε μεγάλο ποσοστό σχέσεις «επιφανειακές»;
Βλέπουμε στις μέρες μας, κυρίως στην ηλικία όπου παλιότερα  ένα ζευγάρι θα συμβίωνε (μία σημαντική «εκπαίδευση για το ζευγάρι) ή θα παντρευόταν, ότι επικρατούν κατά βάση  «επιφανειακές» σχέσεις,  (με την έννοια του «βάθους» του ενδιαφέροντος για τον σύντροφο, το πόσο «μοιράζονται»  θέματα ή προβλήματα που  απασχολούν προσωπικά και τους δύο, ή «κρατούν μόνο για τον εαυτό τους» μέσα τους, ), οι οποίες όμως δεν «ικανοποιούν» ψυχικά το άτομο, όπως θα γινόταν σε μία  «βαθύτερη» σχέση.
Η οικονομική κρίση έχει επιφέρει μία σημαντική κοινωνική επίδραση. Οι άνθρωποι, καθώς βρίσκονται υπό την πίεση στρεσογόνων παραγόντων, αποφεύγουν τη συναναστροφή ακόμη και με φίλους τους με «προβλήματα», καθώς «δεν αντέχουν» να ακούσουν τα
προβλήματα και άλλων, εκτός από τα δικά τους. Πρόκειται για μία «αυθόρμητη» αντίδραση του μυαλού, προκειμένου να αποφύγει την ψυχική φθορά, την «απώλεια» ψυχικού δυναμικού και την αρνητική συναισθηματική διάθεση.


Το μυαλό μας έχει την τάση να επιλέγει την «ευκολότερη» λύση, η οποία όμως μακροχρόνια δεν είναι η πιο «αποδοτική», από την σκοπιά της συναισθηματικής ικανοποίησης. Δεν είναι τυχαίο ότι αν τύχει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας σε ένα φιλικό πρόσωπο, οι περισσότεροι άνθρωποι μειώνουν την συχνότητα της επαφής μαζί του. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι «κακοί» άνθρωποι. Αν τύχει όμως στο περιβάλλον τους και αναγκαστούν να εμπλακούν σε αυτό, η «τριβή» αυτή, τελικά τους κάνει πιο «δυνατούς ψυχικά». Γενικά αν δεν «αναγκαστούμε» να αντιμετωπίσουμε μια δύσκολη κατάσταση, τείνουμε να την αποφεύγουμε. Σήμερα λοιπόν, οι άνθρωποι έχουν απομονωθεί τόσο πολύ θεωρώντας  ότι θα αντιμετωπίσουν καλύτερα τα προβλήματά τους μόνοι τους. Είναι όμως πια τόσα πολλά, που μόνο μέσα σε μία ομάδα μπορεί να αντλήσει ψυχική δύναμη ένας άνθρωπος. Και το ζευγάρι είναι μία «μικρή ομάδα». Λένε για παράδειγμα «πώς να κάνω σχέση τώρα αφού δεν έχω δουλειά», παραβλέποντας ότι ο σύντροφος είναι κοντά μας στις δύσκολες στιγμές, και ότι μπορεί να βελτιώσει σε σημαντικό βαθμό την ψυχική μας διάθεση. Βεβαίως αυτό συχνά πρέπει να «μάθουμε» στον σύντροφο πως να μας βελτιώνει κυρίως την διάθεση και να μας την «χαλάει» λιγότερο. Αυτό δυστυχώς πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι θα το βρουν «έτοιμο» σε έναν σύντροφο», ενώ στην ουσία του το «μαθαίνουμε» και μας το «μαθαίνει».  Υπάρχει ένας φόβος ότι τα αρνητικά της  «σοβαρής» σε συναισθηματική δέσμευση σχέσης, είναι περισσότερα από τα θετικά της.




Επικρατεί δηλαδή η «φοβισμένη» άποψη ότι θα «επιβαρυνθούν» πολύ περισσότερο εάν «φορτωθούν» τα προβλήματα ενός συντρόφου  και υπάρχει μια απόσταση και απομόνωση του καθενός στα δικά του προβλήματα και ανησυχίες, αντί να υπάρχει επαφή και επικοινωνία. Έτσι πολλά άτομα από επιλογή βιώνουν την μοναξιά. «Μοναξιά» όμως μπορούμε να νιώθουμε ακόμη και μέσα  σε μία επιφανειακή σχέση (ή σε μία σχέση που αφήσαμε να εξελιχθεί σε επιφανειακή), η οποία μπορεί να γίνει με το κριτήριο «να μην υπάρχουν οικονομικά προβλήματα», το οποίο μπορεί να προτιμάται από την ψυχική επαφή και επικοινωνία. Πολλές γυναίκες στην ηλικία γύρω των τριάντα σήμερα, μπορεί να προτιμούν μία σχέση για την οποία δεν ενδιαφέρονται τόσο συναισθηματικά, προκειμένου να μην «επιβαρυνθούν» με τα θέματα του συντρόφου, απλά οι δύο σύντροφοι έχουν κοινές εξόδους και σεξουαλική ζωή. Η έλλειψη ικανοποίησης από αυτού του είδους σχέση είναι συχνά εμφανής. Ένας σύντροφος τον οποίο δεν θέλουμε να τον δούμε όταν «ξυπνάμε» το πρωί, δεν μας λείπει μέσα στην διάρκεια της ημέρας πολύ, τι ψυχική ικανοποίηση να μας προσφέρει;





Εκτός αυτού υπάρχει και η έννοια του «να βρω τον/την τέλειο/τέλεια» με αποτέλεσμα αρκετές ή και αρκετοί, να μην προχωράνε σε μόνιμες σχέσεις μέχρι να βρούνε «έτοιμο» αυτό που νομίζουν ότι τους ταιριάζει. Ουσιαστικά όμως το «τέλειο» φτιάχνεται μέσα από την «γνωριμία» και «ταίριασμα» δύο εαυτών, δεν υπάρχει «έτοιμο» στην φύση. Είμαστε «συμβατοί» όχι με έναν και μοναδικό, αλλά με χίλιους πιθανούς συντρόφους, σίγουρα όχι με όλους. Το ταίριασμα γίνεται αφού ξεκινήσει η σχέση, η οποία ξεκινάει από μια έλξη που νιώθουμε για τον άλλον και στην συνέχεια γίνονται «αμοιβαία ταιριάσματα» των δύο προσωπικοτήτων. Η ποιότητα της επικοινωνίας που θα προκύψει, καθορίζει την μακροβιότητα μιας σχέσης, όταν οι χημικές ουσίες που εκκρίνονται όταν είμαστε ερωτευμένοι και το πάθος, αρχίσουν να «μειώνονται».


 Πως νιώθει σήμερα ο άντρας με την οικονομική ισχυροποίηση της γυναίκας, η εργασία της γυναίκας επηρεάζει «αρνητικά» την σχέση του ζευγαριού;


 Παραδοσιακά ο άντρας είχε τον μεγαλύτερο ρόλο όσον αφορά το εισόδημα, ενώ τώρα πια και η γυναίκα συμβάλλει σημαντικά στον οικονομικό τομέα. Είναι πια οικονομικά ισχυρή και εκπέμπει έναν δυναμισμό που έχει φοβίσει τον άντρα. Ειδικά σήμερα στην εποχή της οικονομικής κρίσης η μείωση της οικονομικής δύναμης του άντρα προκαλεί μια κοινωνική επίδραση στην σχέση των δυο φύλων. Η οικονομική του δύναμη μειώνεται «ανατρέποντας» τα μέχρι τώρα δεδομένα στους ρόλους πριν ή και μέσα σε μια σχέση. Έτσι, για παράδειγμα ένας οικονομικά αδύναμος πιθανόν έχει λιγότερο θάρρος να προσεγγίσει μια γυναίκα.


Η σύγχρονη γυναίκα πρέπει να ανταπεξέλθει καθημερινά στον ρόλο της μητέρας, της συζύγου, της νοικοκυράς  και της εργαζόμενης. Εργάζεται πολλές ώρες και δεν μπορεί να αφιερώσει πολύ χρόνο στον σύντροφο της επειδή κουράζεται σωματικά και βεβαίως έτσι επηρεάζεται αρνητικά η συναισθηματική διάθεση και επόμενα και η σεξουαλική. Πρόκειται για έναν σημαντικό εχθρό της «σοβαρής» σχέσης μαζί με την ρουτίνα της καθημερινότητας. Ο άντρας έχοντας λιγότερους ρόλους μπορεί να αισθάνεται «παραμελημένος», καθώς η προσοχή της γυναίκας εστιάζεται κυρίως στο παιδί (αν υπάρχει),στην εργασία της και στην φροντίδα του σπιτιού, με αποτέλεσμα να αμελείται ο προσωπικός τους χρόνος, να είναι ελάχιστος, και να μην διασκεδάζουν μαζί. Η φθορά που επέρχεται έτσι είναι ισχυρότατη και το δυστυχές είναι ότι δεν συνειδητοποιείται, στο κυνήγι της επιβίωσης. Τελικά τα χρήματα που προκύπτουν από τις λίγες παραπάνω ώρες εργασίας αναρωτιέται κανείς αν μπορούν να «αντισταθμίσουν» το «τέλος» του ζευγαριού το οποίο συμβαίνει. Ο άνδρας, συχνά από «αδυναμία συναισθηματικής έκφρασης» λόγω ανατροφής σύμφωνα με κάποια πρότυπα, δεν εκφράζει την ανάγκη του αυτή στην γυναίκα. Αντιθέτως συνήθως απομονώνεται ή εκφράζεται πιο εύκολα σε φίλους του. Ένα ζευγάρι στο οποίο ο καθένας κρατά φόβους, σκέψεις, στον εαυτό του, σταδιακά κινδυνεύει από την αποξένωση. Το ζευγάρι μπορεί να φτάσει να μοιάζει με μία «εταιρεία» η οποία κάνει απλά λογιστική στα έσοδα και τα έξοδα της.


 Πως επηρεάζει η οικονομική κρίση την σχέση των δύο φύλων;


 Το ζευγάρι σήμερα δοκιμάζεται από την οικονομική κρίση. Αρχίζει αναγκαστικά να κάνει κάποιες οικονομίες ή περιορίζει κάποια έξοδα και παραμένει πολλές ώρες στο σπίτι. Το αποτέλεσμα είναι η σχέση να φθείρεται καθημερινά από την ρουτίνα και καμιά φορά και γκρίνια, που προκαλείται από το οικονομικό πρόβλημα. Το ζευγάρι πρέπει να βρει κάποιες τεχνικές ώστε να προστατευτεί από την ψυχική φθορά της ρουτίνας για παράδειγμα,  επιβάλλεται να εξοικονομήσει κάποια χρήματα απλά για ένα καφέ, ένα ποτό, ακόμη και αν χρειάζεται να αναβάλλει κάποιο έξοδο. Πίσω από αυτή την φαινομενικά απλή «κίνηση», «κρύβεται» κάτι σημαντικότερο. Δείχνουμε στον σύντροφό μας ότι δεν τον έχουμε «δεδομένο», και το σημαντικότερο όλων, δεν κάνουμε μόνο δυσάρεστα πράγματα μαζί του όπως το να υπολογίζουμε την πληρωμή λογαριασμών, τα οποία φέρνουν μία τεράστια φθορά στην σχέση.


Ένα άλλο πρόβλημα της οικονομικής κρίσης είναι η ανεργία. Η κοινωνία μας έχει περάσει λανθασμένα το μήνυμα ότι η εργασία σχετίζεται με την αξία του ατόμου, δηλαδή αν δεν δουλεύεις δεν αξίζεις. Σήμερα το άτομο ντρέπεται που είναι άνεργο, ακόμη και αν έχει χρήματα. Νιώθει ότι δεν προσφέρει στην οικογένεια και βιώνει άγχος και μελαγχολία. Ό άντρας που χάνει την δουλειά του ή που μειώνεται το εισόδημα του, νιώθει  μειονεκτικά απέναντι στην γυναίκα γιατί έχει βασίσει την αυτοπεποίθησή του στην δουλειά του. Έχει τεράστια σημασία η στήριξη της γυναίκας στον σύντροφό της, καθώς και η ίδια δεν έχει ξαναβιώσει στην εποχή μας τους άνδρες σε τέτοια ψυχολογική πίεση. Στο φλερτ, ο άνεργος  άνδρας μπορεί να νιώθει αποκομμένος από το κοινωνικό σύνολο, να «φοβάται» την γυναίκα επειδή δεν είναι οικονομικά ισχυρός,  ακόμη και να αποφεύγει να φλερτάρει για να μην βιώσει την απόρριψη, εξαιτίας της οικονομικής του κατάστασης.


 Με ποια κριτήρια γίνεται η επιλογή του συντρόφου;


 Η επιλογή του συντρόφου είναι κυρίως θέμα της γυναίκας, μιας και είναι αυτή που θα διαλέξει από τα υποψήφιους «κυνηγούς-θηράματα» κάποιον συγκεκριμένο, και από αυτή κρίνεται το αν θα τον αφήσει να «προχωρήσει» ή όχι. Η φύση έχει δώσει κάποια γενετική προδιάθεση με σκοπό την διαιώνιση του είδους. Ο άντρας από την φύση του  έλκεται από μια γυναίκα, αρχικά, από τα εξωτερικά της χαρακτηριστικά, όπως οι καμπύλες, οι οποίες δίνουν το μήνυμα στον αντρικό εγκέφαλο ότι η συγκεκριμένη γυναίκα είναι αναπαραγωγικά ώριμη. Βεβαίως μια έλξη μπορεί να προκύψει και από την ψυχική επαφή, την γοητεία ή τον λόγο, πχ λόγω συνύπαρξης σε επαγγελματικό χώρο . Η γυναίκα , καθώς φέρνει στο κόσμο παιδιά, η φύση την έχει προικίσει να έχει ως πρωτεύων κριτήριο την προστασία των «μελλοντικών» παιδιών της.


 Τι προτείνετε σε μια γυναίκα ώστε να «ξαναγεννηθεί» το φλερτ μεταξύ των δύο φύλων;


 Καταρχήν, έχει μειωθεί το φλερτ των δύο φύλων, κυρίως λόγω του «φόβου» που δείχνει να νιώθει το ανδρικό φύλο στις ηλικίες γύρω των τριάντα και κάτι. Η γυναίκα πρέπει να πάρει τα ηνία στο φλερτ και να δείξει στον άντρα ότι την ελκύει. Δεν πρέπει να ντραπεί να «ζητήσει τον αναπτήρα» από έναν άντρα, με αυτό τον τρόπο δίνει την αφορμή για κουβέντα και δημιουργείται η δυνατότητα μιας γνωριμίας. Στην Ελλάδα η γυναίκα φοβάται να κάνει ένα πιο «έντονο» πρώτο βήμα γιατί τυραννιέται  από το σύνδρομο μην «φανεί εύκολη». Στην χώρα μας τα δύο φύλα λειτουργούν πιο παραδοσιακά.  Η γυναίκα προσποιείται ότι δεν είναι έμπειρη σεξουαλικά και ότι είναι «άβγαλτη» για να ικανοποιήσει έτσι τον άντρα. Αυτό ουσιαστικά είναι ένα παιχνίδι που «παίζεται». Η γυναίκα δεν πρέπει να νιώθει ντροπή που γίνεται πιο διεκδικητική, γιατί αυτό στα μάτια του σωστού άντρα δεν θα την μειώσει. Πιστεύω ότι θα πάμε αναπόφευκτα σε αυτό, γιατί οι γυναίκες είναι απογοητευμένες και νιώθουν άβολα με τον «δισταγμό» των αντρών.


 Το διαδίκτυο αποτελεί έναν σύγχρονο τρόπο επικοινωνίας, ποια είναι η γνώμη σας;


 Πριν ακόμη η οικονομική κρίση να ενταθεί, το διαδικτυακό φλερτ «διευκόλυνε» τους ανθρώπους να φλερτάρουν χωρίς καν να βγαίνουν έξω από το σπίτι τους. Σήμερα, λόγω της οικονομικής δυσχέρειας τα δύο φύλα έχουν μειώσει τις εξόδους τους και δίνεται ακόμη μικρότερη ευκαιρία για φλερτ με πραγματική ανθρώπινη επαφή. Εδώ έρχεται να καλύψει αυτό το κενό το διαδίκτυο, το οποίο όμως αποτελεί ένα επίπεδο μέσο. Από την μία διευκολύνει την επικοινωνία ακόμη και με «αγνώστους», από την άλλη όμως, όταν «μιλάμε γραπτά» με τόσους πολλούς, «ξεχνάμε» ότι πίσω από ένα εικονίδιο στον υπολογιστή, υπάρχει ένας άνθρωπος. Πόσο μάλλον όταν η επικοινωνία αυτή γίνεται με χίλιους «ηλεκτρονικούς» ανθρώπους. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι ο γραπτός λόγος αποτελεί επικοινωνία. Ο άνθρωπος όμως μόνο όταν βρίσκεται ανάμεσα σε κόσμο, όπου υπάρχει ο προφορικός λόγος βιώνει πραγματικά την ανθρώπινη επαφή και την ανάλογη ψυχική ικανοποίηση. Οι ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης «ισοπεδώνουν» το φλερτ και ενισχύουν την απομόνωση. Τώρα πλέον βρισκόμαστε σε μία νέα φάση, όπου οι άνθρωποι διατηρούν «κλειδωμένα» τα ηλεκτρονικά προφίλ τους, διατηρώντας έναν μικρό κύκλο γνωστών και μόνο. Επομένως ακόμη και αυτή η «χρησιμότητα» που είχαν φέρει στην γνωριμία με έναν άγνωστο, τείνει να μειωθεί..  Τα άτομα λόγω οικονομίας μένουν κλεισμένα στους τέσσερις τοίχους, μπροστά σ’ ένα κουτί πληκτρολογώντας και όχι μιλώντας.   Το άτομο κάνει μια επιλογή χωρίς να το καταλάβει, έχει διευκολυνθεί από την ύπαρξη ενός τεχνητού μέσου και διαλέγει ασυνείδητα την «εύκολη λύση», δηλαδή να μείνει στο σπίτι από το να βγει με φίλους. Το πρόβλημα μεγεθύνεται σε  άτομα πιο επιρρεπή π.χ με φοβίες και άγχος, όπου θα «κολλήσουν» περισσότερο στο διαδίκτυο και δεν θα μπουν στην διαδικασία να επισκεφτούν έναν ειδικό.


 Θα προτείνατε σε άτομα που επιθυμούν έναν σύντροφο να τον αναζητήσουν σε ιστοσελίδες γνωριμιών;


 Είναι προτιμότερο να προσπαθήσουν να αυξήσουν τον κύκλο των γνωριμιών τους στην «πραγματική ζωή». Αν αυτό είναι δύσκολο, αξίζει να το συζητήσουν με έναν ψυχολόγο «τι τους δυσκολεύει» στην πραγματική ζωή, χωρίς να θεωρούν ότι αυτό σημαίνει ότι έχουν κάποιο «πρόβλημα» το οποίο δεν λύνεται. Σε πολλές περιπτώσεις ανθρώπων, συνήθως υπάρχουν άλλα θέματα που τους εμποδίζουν να κάνουν μία γνωριμία π.χ έλλειψη θάρρους, άγχος, ντροπή, μικρός κοινωνικός κύκλος, πολλές ώρες εργασίας,. Επίσης πολλοί άνθρωποι αντί να διερευνήσουν και να ξεπεράσουν τα θέματα αυτά με την καθοδήγηση ενός ειδικού, ασυνείδητα επιλέγουν την εύκολη λύση του διαδικτύου. Έτσι, χωρίς να το γνωρίζουν, μπορεί να» βλάψουν» τον εαυτό τους, καθώς δεν αντιμετωπίσουν ουσιαστικά το θέμα, αλλά «χρησιμοποιούν» ως «ψυχολόγο» (έναν άνθρωπο μη ειδικό), το άτομο με το οποίο μιλούν μέσω διαδικτύου.  Όταν δεν νιώθουμε «καλά» όσον αφορά την ψυχική μας διάθεση, και μας απασχολεί κάτι, «αξίζει» να το διερευνήσουμε και να μην πηγαίνουμε κατευθείαν στην πιο εύκολη λύση, όπως την «παρηγοριά επικοινωνίας»  από το διαδίκτυο. Οι άνθρωποι όπως είπαμε «ξεχνούν» λόγω του μέσου, χωρίς να φταίνε, ότι μιλούν με ανθρώπους, και συμπεριφέρονται πιο «ψυχρά». Πολλοί άνθρωποι «δένονται» συναισθηματικά με έναν άγνωστο, καθώς είναι ανθρώπινο να «επενδύσουμε» συναισθηματικά με κάποιον που επικοινωνούμε. Βεβαίως η επικοινωνία αυτή επιφέρει μία «εξιδανίκευση» του ατόμου με το οποίο «μιλάμε», καθώς «δενόμαστε» σε έναν βαθμό με αυτό που εμείς ουσιαστικά «έχουμε ανάγκη», αυτό που προβάλλουμε και «θέλουμε να δούμε» στον άλλον, «παραβλέποντας» ασυνείδητα κάποια αρνητικά σημάδια, τα οποία το μυαλό μας «δεν θέλει να δει», όπως μπορεί να συμβεί (σε μικρότερο βαθμό όμως) στην πραγματική ανθρώπινη επαφή. Όχι ότι αυτό δεν συμβαίνει, σε μικρότερο βαθμό στην πραγματική ζωή. Προβάλλουμε δηλαδή στο άλλο άτομο, ειδικά όταν είμαστε ερωτευμένοι, αυτό που εμείς θέλουμε να «δούμε». Πχ ότι ένας άνδρας είναι στοργικός, ενώ το συγκεκριμένο άτομο δεν είναι. Αυτό μπορεί να απογοητεύσει πολύ έναν άνθρωπο, ακόμη και μέσω διαδικτύου.


Δεν είναι παράξενο λοιπόν ότι μπορεί να νιώσει ο κάθε άνθρωπος ακόμη και μελαγχολική διάθεση, έντονο άγχος κλπ,  λόγω της «έκβασης» μιας διαδικτυακής γνωριμίας αλλά και λόγω της συνήθειας αυτού του τρόπου επικοινωνίας. Σε τέτοιες περιπτώσεις το διαδίκτυο μπορεί να «επιβαρύνει» την ψυχική μας διάθεση και είναι χρήσιμο να μιλήσει ο άνθρωπος που παρατηρεί κάτι τέτοιο με έναν ειδικό, χωρίς να θεωρεί προς θεού ότι ο εαυτός του  «νοσεί ψυχικά».

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ.ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ?

Οικονομική κρίση. Λόγος για απελπισία ή ευκαιρία για αλλαγή;

Τον τελευταίο καιρό ζούμε όλοι μας στον πυρετό της οικονομικής κρίσης. Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από νέα μέτρα για μειώσεις μισθών και αυξήσεις στις τιμές των προϊόντων, τα ποσοστά ανεργίας πολλαπλασιάζονται, υποβόσκει ο κίνδυνος χρεωκοπίας και το πορτοφόλι μας αδειάζει. Πρόσφατες έρευνες όμως αποκαλύπτουν ότι η οικονομική κρίση βλάπτει σοβαρά, όχι μόνο το πορτοφόλι μας, αλλά και την ψυχική μας υγεία.

Έρευνα που πραγματοποίησε το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης δείχνει ότι η οικονομική κρίση συνδέεται με σημαντική αύξηση των ψυχικών διαταραχών και του αλκοολισμού.

Ιστορικά άλλωστε αποδεικνύεται ότι σε περιόδους πτωτικής οικονομίας, παρουσιάζεται έξαρση σε παθολογικά νοσήματα (π.χ. καρδιοπάθειες), ψυχικές διαταραχές (π.χ. καταθλίψεις, απόπειρες αυτοκτονίας, αγχώδεις διαταραχές) αλλά και σωματοποιημένες ασθένειες (π.χ. πονοκέφαλοι, έλκος).

Πώς όμως εξηγείται αυτό;
Ένας από τους παράγοντες που συμβάλλουν στην ψυχική μας υγεία είναι το αίσθημα ασφάλειας. Σε περιόδους οικονομικής κρίσης, αυτή η αίσθηση ασφάλειας χάνεται. Όλα αλλάζουν και είναι ρευστά. Οι άνθρωποι δυσκολεύονται να διαχειριστούν αυτές τις αλλαγές και νιώθουν ότι χάνουν τον έλεγχο.

Τα συναισθήματα που κυριαρχούν είναι άγχος, φόβος, ανασφάλεια, ανησυχία, νευρικότητα, θυμός, αποδιοργάνωση. Το παρατεταμένο (χρόνιο) άγχος μειώνει τις άμυνες του οργανισμού μας, καθιστώντας μας πιο ευάλωτους σε κάθε είδους ασθένεια (σωματική και ψυχική), ενώ ταυτόχρονα μας οδηγεί βαθμιαία σε μια παθητική κατάσταση απόσυρσης («δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να αντιδράσω»). Οι συνέπειες πολλές. Αμφισβήτηση της αυτοαποτελεσματικότητας, απομόνωση, διατάραξη των κοινωνικών και οικογενειακών σχέσεων και τελικά αύξηση στην συνταγογράφηση ψυχοφαρμάκων.

Και πώς άλλωστε να μην πληγεί, εν μέσω οικονομικής κρίσης, η αυτοεκτίμηση και το αίσθημα αυτοαποτελεσματικότητάς μας, όταν έχουμε γαλουχηθεί σε μια κοινωνία με κύριο motto το «Καταναλώνω άρα Υπάρχω»;

Τα νέα οικονομικά δεδομένα οδηγούν στην κατάρρευση ενός ολόκληρου συστήματος, με το οποίο μπορούσες μέχρι τώρα να διαχειριστείς τα αρνητικά σου συναισθήματα (και τελικά να υπάρξεις) μέσω του καταναλωτισμού. Τώρα που η δυνατότητα του «shopping therapy» περιορίζεται σημαντικά, καλούμαστε περισσότερο επιτακτικά να έρθουμε αντιμέτωποι με την εσωτερική μας πραγματικότητα· έργο δύσκολο και πολλές φορές επώδυνο, καθώς έχουμε μάθει να αυτοπροσδιοριζόμαστε (αλλά και να προσδιορίζουμε τους άλλους) με βάση το «τι έχουμε» και όχι το «τι είμαστε».

Θέτοντας βέβαια το χρήμα στη ρεαλιστική του διάσταση, σαφώς αποτελεί το εισιτήριο μας στην υγεία, την παιδεία, την ψυχαγωγία και πολλές άλλες εκφάνσεις της ζωής μας. Μπορεί τα χρήματα να μην αγοράζουν την ευτυχία, συμβάλλουν όμως σε μεγάλο βαθμό στην ψυχική μας ηρεμία.

Παρόλα αυτά, αν η συνθήκη (οικονομική κρίση) δεν αλλάζει, χρειάζεται να βρούμε τρόπους να είμαστε καλά, υγιείς και ισορροπημένοι μέσα σ’ αυτή. Χρειάζεται να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας, σκεφτόμενοι αισιόδοξα και αντικαθιστώντας τον αρνητικό τρόπο σκέψης με έναν περισσότερο ρεαλιστικό. Και δεν μιλάμε για θεωρητική ωραιοποίηση της κατάστασης, αλλά για ανεύρεση πρακτικών λύσεων.

Όταν εστιάζουμε στη λύση πρακτικών προβλημάτων, εντοπίζοντας τις πραγματικές μας ανάγκες και παίρνοντας τα μέτρα μας, αυξάνουμε την αίσθηση ελέγχου.

Αντίθετα, η καταστροφολογία, ο εκ των προτέρων πανικός και η κατασκευή και καλλιέργεια σεναρίων μας αποπροσανατολίζουν από τον εποικοδομητικό σχεδιασμό και τελικά από την επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε. Χρειάζεται δηλαδή να επιβάλλουμε τη λογική σκέψη στη συναισθηματική αντίδραση του άγχους και όχι να «αρρωσταίνουμε» εκ των προτέρων για κάτι που δεν είναι βέβαιο ότι θα συμβεί. Ενδεικτική για τις συνέπειες του «εκ των προτέρων πανικού» είναι μια έρευνα που αποκαλύπτει σε ορισμένες περιπτώσεις πιο έντονα συμπτώματα κατάθλιψης σε υπαλλήλους που ζούσαν υπό την απειλή της απόλυσης, παρά σε όσους πραγματικά απολύθηκαν!

Η οικονομική κρίση λοιπόν μπορεί να είναι λόγος για απελπισία, κατάθλιψη, απομόνωση, γκρίνια, απαισιοδοξία (και σίγουρα μπορεί να προκαλέσει όλα αυτά τα συμπτώματα), μπορεί όμως να είναι και μια ευκαιρία για προσωπική αυτοεξέταση και συνολική αναθεώρηση. Μοιάζει η στιγμή να είναι ιδανική για να επανεξετάσουμε το σύστημα αξιών μας, βάση του οποίου αξιολογούσαμε μέχρι σήμερα τον εαυτό μας και το περιβάλλον μας. Αυτό που τελικά καταφέραμε με το υπάρχον σύστημα αξιών είναι να γεμίσουμε κατάθλιψη τα σπίτια μας δουλεύοντας ατελείωτες ώρες, σε ένα αέναο κυνήγι απόκτησης υλικών αγαθών που ποτέ δεν είναι αρκετά.

Οι νέοι μαθαίνουν ότι το χρήμα ανοίγει τις κλειστές πόρτες· κατηγοριοποιούμε τους ανθρώπους βάση του χρήματος, η φιλία γίνεται δημόσιες σχέσεις.  Ίσως είναι καιρός λοιπόν, και με αφορμή την οικονομική αυτή κρίση,  να ξεχάσουμε τους παλιούς όρους κοινωνικής αναγνώρισης, χρήμα και εξουσία (ακριβά αυτοκίνητα, πολυτελή σπίτια, μοδάτα ρούχα) και να εξαρτήσουμε την αυτοπεποίθησή μας σε άλλες αξίες. Στις εσωτερικές μας κατακτήσεις, την πνευματική καλλιέργεια, την ηθική, τους φίλους, την οικογένεια, τον εσωτερικό κόσμο.

Πώς όμως μπορούμε να είμαστε καλά μέσα σ’ αυτό το διάχυτο κλίμα κατήφειας, μιζέριας και απαισιοδοξίας που επικρατεί; Η λύση φαίνεται να είναι η επιστροφή στις ανθρώπινες σχέσεις. Ας ακούσουμε τον συνάνθρωπό μας. Ας συγκεντρωθούμε με φίλους. Ας μιλήσουμε και ας ανοιχτούμε ο ένας στον άλλο. Οι φίλοι είναι ευεργετικοί για την ψυχική μας υγεία. Μας βοηθούν να μειώσουμε τα επίπεδα άγχους, απλά προσφέροντάς μας μια εγκάρδια συνομιλία. Η ζωή δεν έχει μόνο υλικά πράγματα.

Ας επενδύσουμε σε αυτά που μας γεμίζουν και μας ευχαριστούν. Ακόμη κι αν δεν έχουμε αρκετά χρήματα για να βγούμε έξω, μπορούμε να προσκαλέσουμε κόσμο στο σπίτι, να μαγειρέψουμε ή να πιούμε ένα κρασί. Έτσι ίσως έρθουμε και πιο κοντά απ’ ότι σε ένα μέρος με δυνατή μουσική, όπου είναι δύσκολο ακόμα και να μιλήσουμε, πόσο μάλλον να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά.

Μπορούμε να διαβάσουμε ένα βιβλίο.

Να ανακαλύψουμε λίγο παραπάνω τη φύση, να περπατήσουμε, να χρησιμοποιήσουμε το ποδήλατο αντί για το αυτοκίνητο.

Ας επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας από ατομικά ωφελιμιστικούς σε συλλογικά στραμμένους. Η συμμετοχή σε συλλογικές δράσεις και εθελοντικές δραστηριότητες μειώνει τα συναισθήματα φόβου και άγχους και αυξάνει την αίσθηση ελέγχου και συντροφικότητας.

Ας συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε όλοι ταξιδιώτες στο ίδιο καράβι και έχουμε ανάγκη από αλληλοβοήθεια. Το να ενδιαφερθούμε για τον διπλανό μας, για την επόμενη γενιά, μπορεί να μας προσφέρει ανακούφιση, όχι στην τσέπη αλλά στην ψυχή, κάτι που η μέχρι πρότινος οικονομική μας ευμάρεια δεν κατάφερε να μας προσφέρει. Η κρίση είναι μια ευκαιρία για εσωτερικές και κοινωνικές αλλαγές. Ας την εκμεταλλευτούμε θετικά!

Ειρήνη Κορδερά Ψυχολόγος Υγείας (MSc) / Παιδοψυχολόγος (MSc)
Γραφείο: Ιερισσός Χαλκιδικής, Αγίου Νικολάου 13 (πλησίον Εθνικής Τράπεζας)
Τηλ. 6978 183 245

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΑΝΡΘΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΟ ΑΣΚΗΤΗ

Οικονομική κρίση και ανθρώπινες σχέσεις


Από τον Θάνο Ασκητή

Το ευρώ του 2002 έφερε χαρά και αισιοδοξία στη χώρα μας και στην τσέπη μας που περήφανα ενώθηκε με τις τσέπες των άλλων Ευρωπαίων. Το ευρώ του 2010 φέρνει φτώχεια, ακρίβεια, φόβο και ανασφάλεια για την εικόνα της χώρας, αλλά και για τη ζωή του καθενός από εμάς...
Η Ελλάδα της ευημερίας, του πλούτου και της άνεσης, κάνοντας ταμείο, συνειδητοποιεί, ή τουλάχιστον μαθαίνει ο πολίτης της, πως χρωστάει 350 δισ. ευρώ σε όλους αυτούς που φρόντιζαν να περνάμε καλά με δανεικά αλλά όχι και αγύριστα!

Τον τελευταίο χρόνο μάλιστα, όλοι μας αναρωτιόμαστε για το χάλι μας, ψάχνουμε να βρούμε τους ενόχους και ασφαλώς πιστεύουμε ότι δεν φταίμε εμείς για το κατάντημά μας.

Η ψυχολογία μας έπεσε κατακόρυφα, τα λεφτά μας αρχίσαμε να τα μετράμε περισσότερο, ενώ η ακρίβεια καλά κρατεί σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας, από το καλάθι της νοικοκυράς μέχρι το περίπτερο της γειτονιάς.

Δεν είναι καθόλου συμπτωματικό το η κατήφεια και η απαισιοδοξία κυοφορούν σενάρια φόβου ή τρόμου για την επικείμενη πτώχευση, την κοινωνική εξέγερση και την πλήρη εξαθλίωση της ζωής μας.

Ο μεγάλος εραστής της ζωής μας είναι το ΔΝΤ και όλοι αυτοί οι «σοφοί» που έρχονται και φεύγουν αφήνοντας πίσω τους ελπίδες ή συντρίμμια. Το μνημόνιο είναι ίσως το πιο δημοφιλές μήνυμά μας, αφού απ’ αυτό εξαρτάται το πώς θα ξυπνήσουμε το πρωί και πώς θα κοιμηθούμε το βράδυ. Τα οικονομικά μέτρα είναι ο εφιάλτης που τρίζει τα δόντια του, ανάλογα με το εάν χόρτασε απ’ αυτά που μας ρουφάει ή θα χρειαστεί περισσότερο ανθρώπινο πόνο και συμπίεση της αξιοπρέπειας εκείνου ή εκείνων που πρέπει να πληρώσουν το «μάρμαρο».

Οι πολιτικοί ξιφουλκούν στην προσπάθεια διάσωσης της χώρας. Κάποιοι προσδοκούν τη δικαίωση και κάποιοι άλλοι προσδοκούν να κερδίσουν την εξουσία με ανέξοδες υποσχέσεις. Χωρίς αμφιβολία, η προσπάθεια υπάρχει και η αγωνία εκφράζεται με πολλούς τρόπους να αποφύγουμε τα χειρότερα...

Για τα καλύτερα ελπίζουμε .. Νοσταλγούμε το παρελθόν στην ψευδοεφορία, στον ευκαιριασμό από τη διαφθορά, προσφιλές σπορ στην ελληνική πραγματικότητα, απόρροια του χρηματιστηριακού παραδείσου μέχρι την κόλαση του οικονομικού αφανισμού και της αυτοκτονίας που μας έφερε...

Πολλοί λένε «το πάρτι τελείωσε, τα φώτα σβήσανε, πάμε να κοιμηθούμε ευχαριστημένοι». Όλοι μας όμως σίγουρα αναρωτιόμαστε: «Ποια είναι η επόμενη μέρα για μας, τα παιδιά μας, το αύριο αυτής της χώρας;». Φταίμε όλοι μας γι’ αυτό; Πρέπει να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν; Όλοι θα λέγαμε «ναι». Άλλωστε το «σύνδρομο της αρένας» χαρακτηρίζει την ανθρώπινη φύση, το «να δικάζω» εκείνον που φταίει σήμερα και αύριο να δικάζουν οι υπόλοιποι εμένα...
Έχουμε τη δύναμη να σώσουμε αυτήν τη χώρα; Έχουμε βάλει μυαλό βλέποντας τα λάθη του παρελθόντος; Μπορούμε να μην καταδικάσουμε τους νέους μας στη φυλακή της ανεργίας και της ανέχειας; Μπορεί ο Νεοέλληνας να αγαπάει τη χώρα που τον γέννησε, να γίνει πιο υπεύθυνος και νόμιμος, μη βλέποντας μόνο το «μικρό του βασίλειο»;

Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει η οικονομική κρίση, που άλλωστε δεν είναι μόνο ελληνική. Αυτό που ίσως νιώθω αισιόδοξα να γράψω σ’ αυτό το άρθρο μου, είναι ότι κάθε κρίση μπορεί να φέρει την κάθαρση – κάθε συνειδητοποίηση της κατρακύλας μπορεί να τη σταματήσει. Το κυνήγι του πλούτου και της ματαιοδοξίας μιας ύλης που τελειωμό δεν έχει, σίγουρα τώρα μας οδηγεί γυμνούς σε μια πολύ μεγάλη αλήθεια: την ανθρώπινη αξία.

Η γενιά που εγώ γεννήθηκα πάλεψε μέσα από τα χαλάσματα της κατοχής και του εμφύλιου σπαραγμού. Η φτώχεια και η πείνα μας θέριεψαν, μας έκαναν αχόρταγους, αδηφάγους, υλιστές μπροστά σε μια κοινωνία του δήθεν, του επίπλαστου και της επίφασης. Χάσαμε τις ανθρώπινες σχέσεις μας, χτίσαμε τη γη μας με σπίτια που πιστέψαμε ότι είναι το αποκούμπι του μόχθου μας, αποτέλεσμα των βιωμάτων μιας φτωχής, γκρεμισμένης Ελλάδας, προσπαθήσαμε να κερδίσουμε περισσότερα κυνηγώντας τον καταναλωτισμό και τη συσσώρευση πλούτου ως επίδειξη και επιτυχία.

Γεμίσαμε κατάθλιψη τα άδεια σπίτια μας εργαζόμενοι αμέτρητες ώρες καθημερινά και οργανώσαμε απρόσωπες αστικές, φοβικές κοινωνίες. Στα παιδιά μας δείξαμε τον δρόμο του χρήματος ως αξίας και μηδενίσαμε τα οράματά τους και το δικαίωμα της άμιλλας. Οι νέοι μας μάθανε ότι το χρήμα ανοίγει τις κλειστές πόρτες, ενώ βίωσαν τη δική τους ζωή βολεμένοι στον δικό μας αγώνα, που τους πρόσφερε ύλη και αγαθά, αγοράζοντας όμως το συναισθηματικό κενό και την έλλειψη ψυχικής στήριξης και αγάπης προς αυτούς.

Φτιάξαμε ταξικές συνειδήσεις και κατηγοριοποιήσαμε τους ανθρώπους βάσει του χρήματος και της δόξας που εγγυήθηκε η παρουσία του «ισχυρού φίλου», αποτέλεσμα του πολιτικού συστήματος που μας ανέθρεψε.
Η φιλία έγινε «δημόσιες σχέσεις» ζητώντας όλο και περισσότερο το βόλεμα, τον ευκαιριασμό, τον εύκολο πλουτισμό μιας συναλλαγής που η μίζα ήταν η βασική μητέρα της διαφθοράς. Το κράτος δεν ήταν ο στόχος μας – που ουσιαστικά δεν μάθαμε ποτέ ποιο είναι αυτό –, πιστεύοντας ότι δεν μας αφορά, και αν μας ενοχλούσε με την παρουσία του, μπορούσαμε ο καθένας με τον τρόπο του να το στείλει να πνιγεί. Όλοι μας είχαμε το άλλοθι πως ο φόρος δεν είναι πόρος του κράτους, αλλά χρήμα των κομμάτων. Έτσι δεν νιώθαμε ενοχές για το φτωχό μας κράτος αφού ως πολίτες νιώθαμε πιο πλούσιοι και δυνατοί! Όλα αυτά πιστεύω ότι ήταν η νεότερη Ελλάδα μας και εμείς τα καμάρια της...
Ήλθε όμως η ώρα της αποκάλυψης μιας ζωής που απλώς μας φανέρωσε πως τα ψέματα τελείωσαν. Οι άνθρωποι όμως υπάρχουν. Είναι καιρός να ασχοληθούμε με όλα αυτά που μας αξίζουν και μας δίνουν το νόημα να παλέψουμε, βλέποντας επιτέλους αυτήν τη χώρα «δική μας υπόθεση».

* Ο Θάνος Ασκητής είναι ψυχίατρος
Η γενιά που θα ξεχάσει τα σκλαβωμένα εδάφη μας θα είναι και η τελευταία.
Θ.Κ

Ο Πλάτωνας έλεγε πως σκοπός του ανθρώπου είναι το ἰδεῖν.Το να βλέπεις εννοούσε όχι το να κοιτάς.

Ερωτηση=
Εάν σου ζητούσαν να κλήσεις με μια ατάκα το έργο ποιά θα ήταν αυτή;Ό,τι έχεις δει για αλήθεια το λογιάζεις


;
Η Ηθοποιός και σκηνοθέτης, κυρία Ευτυχία Λοϊζίδου


…… Απαντά η Ελένη στον διάλογο που έχει με τον Τεύκρο.Στην προσπάθειά μου να αναλύσω αιτιολογόντας γιατί επέλεξα αυτόν τον τίτλο ως πιο σημαντικό απο όλα, μου δίνεται και η δυνατότητα να δώσω μια σαφή απάντηση στο ερώτημα που απασχόλησε αρκετούς μελετητές γιατί ο Ευριπίδης χρησιμοποίησε τον Τεύκρο ,αυτόν τον χαρακτήρα-ρόλο στο έργο.Ο Τεύκρος φτάνοντας νικητής στην πατρίδα του την Σαλαμίνα(που βρίσκεται στην Ελλάδα),εξορίστηκε από τον πατέρα του Τελαμώνα,επειδή δεν είχε υποστηρίξει το αίτημα του αδερφού του,του Αίαντα για τα επίμαχα όπλα,δεν τον απέτρεψε από την αυτοκτονία του και ακόμα χειρότερα δεν εκδικήθηκε τον ατιμοτικό θάνατό του.
Για τους αρχαίους Έλληνες,ο φονιάς αποτελούσε μίασμα,μόλυνε δηλαδή την οικογένειά του και τους συμπολίτες του.Για τον εξαγνισμό της πόλης θα βοηθούσε η εξορία του.Η ποινή αυτή βοηθούσε και στον σωφρονισμό του παραβάτη,αφού ο ίδιος,όντας εξόριστος έχανε την περιουσία του και δεν μπορούσε να συμμετέχει στα κοινά.
Ο Τεύκρος παρόλο που δεν σκότωσε τον αδερφό του,για τον πατέρα του θεωρούνταν συμμέτοχος στο έγκλημα αφού σιώπησε και δεν προσπάθησε να αποτρέψει τον αδερφό του από τον θάνατο, ούτε πάλεψε ύστερα για την τιμή του.Οι πράξεις του αυτές έδωσαν την αφορμή στον Ευριπίδη να σκιαγραφήσει έναν χαρακτήρα ικανό για να φωτίσει τις αδυναμίες μιας μερίδας ανθρώπων.
Χαρακτηριστικά,ο Τεύκρος παρόλο που ανοίκει στους νικητές του Τρωικού Πολέμου,δεν αισθάνεται περήφανος και ευτυχισμένος με το αποτέλεσμα αυτό.Αναγκάστηκε να πολεμήσει δέκα χρόνια στην Τροία για μια άπιαστη γυναίκα,θρηνεί για το χαμό του αδερφού του, βρέθηκε εξόριστος και για επτά χρόνια περιπλανιέται για να βρει καινούργια πατρίδα.Όλα αυτά τα στοιχεία σίγουρα αποδεικνύουν την τραγικότητα του χαρακήρα του,με καταλυτικό παράγοντα το γεγονός οτι ο Τεύκρος δεν μπορεί φτάνοντας στην Αίγυπτο να διακρίνει την αληθινή Ελένη.
Θεωρεί απλά οτι της μοίαζει αλλά που σίγουρα για εκείνον δεν είναι η ίδια.Ο χαρακτήρας λοιπόν αυτός βρίσκεται στο στάδιο της ικασίας.Το στάδιο αυτό κατά τους Πυθαγορειους και ύστερα όπως μας διδάσκει ο Πλάτωνας στο μύθο του σπηλαίου,είναι το πρώτο στάδιο της Γνώσης και αντιστοιχεί στον άνθρωπο τον οποίο δεν μπορεί να διακρίνει τη σκιά , από το πραγματικό.Θεωρεί την Ελένη της Τροίας αληθινή και όχι αυτή που είναι μπροστά του.
Λέει χαρακτηριστικά στην Ελένη όταν τον ρωτά αν είδε την γυναίκα που προξένησε όλα τα δεινά.
Τεύκρος.-Με τα ίδια μου τα μάτια είδα τον υπέροχο Μενέλαο να την σέρνει απο τα μαλλιά σε ολοκληρη την πόλη.
Και τον ξαναρωτά η Ελένη,
-Το είδες αυτό?
Τεύ-Απλά όπως σε βλέπω τώρα.
Ελ-Και ό,τι έχεις δει,για αλήθεια το λογιάζεις?
Τεύ-Την είδα εγώ και ο νους (η λογική) την έβλεπε.
Εκφράζει λοιπόν την καθολικότητα που έχει ο χαρακτήρας ,ο οποίος στην ουσία ζει παγιδευμένος μέσα στην πλάνη των ψευδαισθήσεών του.Ο ανθρωπος λοιπόν αυτός, εμπιστεύεται μόνο τις αισθήσεις του.Η λέξη μονο περιέχει δογματισμό και η λέξη αίσθηση περιέχει το παρόν.Αρα ο άνθρωπος που είναι παραδωμένος στην αίσθηση ζει μόνον το παρόν και δεν επιτρέπει στον εαυτό του να βγάλει τις παροπίδες και να δει με καθαρά μάτια την αλήθεια. Το μέλλον.Διότι η αίσθηση δεν επιτρέπει μέλλον αλλά παρόν.Θεωρώ οτι σε αυτό το στάδιο βρισκόμαστε σήμερα.
Οι πολιτικές εξουσίες προσπαθούν να πείσουν οτι ο δρόμος για την σωτηρία των λαών και κατέπέκταση για την ανάκαμψη της οικονομίας είναι ο δρόμος της σταθερότητας,που αυτό συνεπάγει λιτότητα και περικοπές. Αλλά θα εξακολουθήσουν να χαραζουν την ίδια πορεία που χάραζαν τα προηγούμενα χρόνια και που είναι η ίδια που μας έφερε σε αυτό το σημείο.Γιατί? Διότι δεν έχεις προνοήσει να φτιάξεις τα εν οίκο σου. Δεν έχεις προβλέψει να βρεις τρόπους σωτηρίας για τον λαό σου δίνοντάς του την ευκαιρία να αναπτυχθεί πνευματικά όχι κόβοντας του τα λεφτά ,αλλά δίνοντάς του ευκαιρίες επαγγελματικού προσανατολισμού.Αρα δεν μάθαμε τίποτα από τον πόνο της δια βίου μάθησης.Θα συνεχίσεις να δανείζεσαι και όταν έρθει η ώρα να αποπληρώσεις τα δάνεια αύτα θα γίνεται «κρανίου τόπος», επειδή δεν προέβλεψες πως θα αναπτύξεις τα έσοδά σου. Οπότε αυτό που χρειάζεσαι δεν είναι σταθερότητα αλλά πνευματική αλλαγή για να μπορέσεις να βγάλεις τις παροπίδες και να δεις με καθαρά μάτια την αλήθεια.
Σε μικροραφία το ίδιο θα λέγαμε συμβαίνει και στον απλό λαό.Θα πρέπει να σταματήσει να κυνηγάει «Ελένες»που στην ουσία τους είναι μάταιες και εφήμερες, αλλά να πολεμήσει για Ιδέες(το ουσιαστικό ιδέα βγαίνει από το απαρέμφατο ἰδεῖν) ,που θα μπορεί όχι απλά να τις κοιτά αλλά και να τις βλέπει. Ο Πλάτωνας έλεγε πως σκοπός του ανθρώπου είναι το ἰδεῖν.Το να βλέπεις εννοούσε όχι το να κοιτάς.Αρα προτείνουμε μάθηση του παρελθόντος και μέσα από τα λάθη μας να παιδευτούμε και να οδηγηθούμε σε ένα μέλλον θετικής εξέλιξης και όχι δραματικής.Επιστρέφοντας τώρα στο δράμα.Μας έμεινε ,ένα ερώτημα αναπάντητο.
Γιατί ο Ευριπίδης ανάμεσα σε τόσους ομηρικούς ήρωες επιλέγει έναν νικητή αυτού του πολέμου και μάλιστα τον Τεύκρο?Ο Τεύκρος εξηγεί στην Ελένη τον σκοπό του ταξιδιού του=…σκοπός μου που ήρθα στο παλάτι ετούτο είναι να βρω την μάντισσα θεονόη.Με χρησμό με πρόσταξε ο Απόλλωνας στην Κύπρο να πάω, μια πόλη εκεί να ιδρύσω κατοικώντας και να την ονομάσω Σαλαμίνα. Η Σαλαμίνα υπήρξε πρωτεύουσα της Κύπρου για χίλια χρόνια εξαιτίας της γεωγραφικής της θέσης που κατείχε.Ο Ευαγόρας γιος του Νεοκλή απόγονου του Τέυκρου,όταν ήταν έφηβος κινδύνεψε να σκοτωθεί απο τον τότε τύραννο της Σαλαμίνας Αυδήμονα,γιατί πίστευε ο τελευταίος οτι θα τον απομάκρυνε από την τυραννίδα.Ο φόβος του βγήκε αληθινός.Το 411π.Χ τα κατάφερε και σκότωσε τον τύραννο,αναλαμβάνοντας την εξουσία.Όταν ανέβαλε την εξουσία κατέβαλε τέτοιες προσπάθειες για την πνευματική και υλική ευημερία και ευμάρια των κατοίκων,αναπτύσσοντας ταυτόχρονα καλές σχέσεις με τα γειτωνικά κράτη.Ο Δαρείος ο Β δεν αντέδρασε με την εξόντωση του Αυδήμονα επειδή ο Ευαγόρας εξακολουθούσε να πληρώνει τους φόρους!
*Ευτυχία Λοιζίδη
Σκηνοθέτης,ηθοποιός